Λαθρο-Μεταλλεία Χρυσού Χαλκιδικής: Θέμα πολιτικό και υπαρξιακό, μα προπαντός σκάνδαλο εγκληματικό. (μέρη 1-5)

Μια συνολική θεώρηση του θέματος και μια πρόταση δράσης για θετική διέξοδο)

Με τίτλους...

1)      Το οικονομικό σκάνδαλο και οι προεκτάσεις του.

2)      Το περιβαλλοντικό έγκλημα: κίνδυνος και για την ανθρώπινη ύπαρξη.

3)      Η αντι-αναπτυξιακή φούσκα και τα πράσινα άλογα.

4)      Άβατο και αθέατο, το «χρυσό» παρακράτος βρίσκεται ήδη στα σκαριά. 

5)      Οι δικαστές του ΣτΕ και οι πολιτικοί.

6)      Η λυσιτελής έκβαση βρίσκεται στο τρίπτυχο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ΑΝΟΡΘΩΣΗ. 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις από τους ανυπόστατους και ψευδείς ισχυρισμούς της εταιρείας στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. 

Πρόλογος...

Το σχέδιο ήταν τόσο απλό όσο μια συνηθισμένη ιστορία διαπλοκής στη μεταπολιτευτική Ελλάδα:  Σε πρώτη μοίρα το μέγιστο κέρδος του «εθνικού» εργολάβου/μιντιάρχη που με τη σειρά του θα φροντίσει για την πολιτική και οικονομική μακροημέρευση όσων βοήθησαν στην υπόθεση.  Όλα τα υπόλοιπα -άνθρωποι, περιουσίες, νερό, γη, αέρας, θάλασσα, άλλες δραστηριότητες- θυσία στο βωμό του, αρκεί να βρεθούν μερικά καλά άλλοθι που θα καλύψουν τη λαθροθηρία, την παρανομία και την καταστροφή.  Ύστερα ήρθε (κι έδεσε) και η τρόικα που βοήθησε να βρεθούν τα άλλοθι για το έγκλημα αφανισμού ενός τόπου.  Το έγκλημα αυτό δεν καθάρεται (φυσικά) με χορηγίες, προσφορές και υποτροφίες, αλλά τιμωρείται υποδειγματικά όπως και τα υπόλοιπα εγκλήματα που έγιναν σε βάρος του λαού και της χώρας τα τελευταία χρόνια... 

Εν ολίγοις...

Πρόκειται για ένα κραυγαλέο οικονομικό, περιβαλλοντικό, αναπτυξιακό και κοινωνικό σκάνδαλο που εκχωρεί -μεταξύ των άλλων- και εθνική κυριαρχία.  Αποτελεί θέμα εθνικών διαστάσεων με διαχρονική διαπλοκή και παράνομη συναλλαγή ανάμεσα σε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.  Στην υπόθεση «Λαθρο-Μεταλλεία Χρυσού Χαλκιδικής» συμπυκνώνεται σε μικρογραφία η εθελόδουλη μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων όπως και η μεταπολιτευτική πορεία του δικομματικού αστικού κράτους προς την πλαστική ευμάρεια, τη χρεοκοπία και τα μνημόνια.  Οι αρχιερείς της διαπλοκής «νομιμοποίησαν» από τώρα ακόμα και τις μελλοντικές αυθαιρεσίες και καταπατήσεις στο άβατο παρακράτος Eldorado/Μπόμπολα/Πάχτα που βρίσκεται ήδη στα σκαριά.  Το παράνομο και καταστροφικό αυτό κράτος (εν κράτει) το συντηρούν σήμερα οι έλληνες φορολογούμενοι πολίτες από το υστέρημα των κομμένων μισθών και συντάξεών τους που γεμίζουν τα κενά που άφησαν τα «μαζι-φαγωμένα» και η αδηφαγία των κρατικοδίαιτων μυζητικών παράσιτων που αλλιώς ονομάζονται σωτήρες του έθνους. 

Για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους της Χαλκιδικής -και της πατρίδας μας- αποτελεί και εγκληματική ενέργεια με δόλο:  η έγκριση των περιβαλλοντικών «όρων» στηρίχθηκε σε ανυπόστατους και ψευδείς ισχυρισμούς της εταιρείας που έγιναν αποδεκτοί κυριολεκτικά σε μια νύχτα και «στα τυφλά» από γραικύλους πολιτικούς που γνώριζαν τις καταστροφικές συνέπειες.  Αν ο ελληνικός λαός υφίσταται βιασμό από τις δυο τρόικες (εξωτερικού και εσωτερικού) και έχει πρόβλημα ύπαρξης λόγω της λιτότητας και της εξαθλίωσης, ο λαός της Χαλκιδικής βιάζεται ακόμα μια φορά και απειλούνται οι εστίες του και η ύπαρξή του από αδίστακτους χρυσοθήρες και τους πολιτικούς συνεργούς τους. 

Γη, νερό, δάση, θάλασσα, αέρας όπως και οι υπόλοιπες, πλην της μεταλλίας, δραστηριότητες γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό ενός τεράστιου κλοπιμαίου κέρδους μιας ξένης εταιρείας, με πρόσχημα μερικές πρόσκαιρες, κακοαμοιβόμενες και υποκείμενες σε τεράστους κινδύνους υγείας θέσεις εργασίας και με το δημόσιο να μένει στο τέλος με ένα παθητικό εθνικών διαστάσεων.  Τα μοναδικά «άλλοθι» των ατζέντηδων της χρυσοθηρίας, δηλαδή θέσεις εργασίας και έσοδα από είσπραξη φόρων, αποδεικνύονται σαν παραμύθια του τρίτου κόσμου και «πολύ φασαρία για το τίποτα».  Το θέμα δεν αφορά μόνο τους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής αλλά τους πολίτες και τις πολιτικές δυνάμεις όλης της χώρας σαν μέρος του σχεδίου εκποίησης και υπο-ανάπτυξης που επιβάλλουν ο νεοφιλελευθερισμός και τα μνημόνια.  Θα πρόκειται για το μεγαλύτερο ξέπλυμα λαθραίου κέρδους στην ιστορία της χώρας επειδή θα στηρίζεται στον πιο λαθραίο αφανισμό ανθρώπινου και φυσικού κεφαλαίου.  Δίκαια δεν χαρακτηρίζεται σαν επένδυση αλλά σαν δραστηριότητα λαθραία και καταστροφική. 

Οι δικαστές του ΣτΕ κατά την εξέταση της υπόθεσης ενώπιόν τους έχουν να διέλθουν από τρεις μεγάλους σκοπέλους:  -να μείνουν ανεπηρέαστοι από τα προαπαιτούμενα δόγματα της σημερινής πολιτικής εξουσίας και τους άδικους εκβιασμούς της τρόικα, -να ρίξουν μια καθαρή ματιά στη διαχρονική παρανομία που διατρέχει την υπόθεση ώστε να προτείνουν επιστροφή στη νομιμότητα για διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος, και -να διακρίνουν με επιστημονική επάρκεια ανάμεσα στις ανυπόστατες παραδοχές και συμπεράσματα της εταιρείας και στις τεκμηριωμένες αιτιάσεις της ανεξάρτητης επιστήμης που κρούει το κώδωνα του κινδύνου για ολοκληρωτική καταστροφή της Χαλκιδικής. 

Το δίλημμα για υλοποίηση της «επένδυσης» με τήρηση ή όχι των περιβαλλοντικών «όρων» είναι επίπλαστο και ανύπαρκτο απλά γιατί δεν υπάρχουν όροι που τηρούμενοι να προστατεύουν το περιβάλλον.  Είναι παγίδα για τους ανυποψίαστους και λίγο ενημερωμένους πολίτες.  Το πραγματικό δίλημμα του κινήματος αντίστασης και ανατροπής είναι:  Ακύρωση της «επένδυσης» και του συνολικού πλαισίου που την περιβάλλει ή υλοποίησή της μέσα από μια επίπλαστη και τελικά καταστροφική «νομιμότητα».  Υπάρχει εναλλακτική και εθνικά/κοινωνικά επωφελής λύση εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της περιοχής -του ορυκτού συμπεριλαμβανομένου- με συνολική αναπτυξιακή βιωσιμότητα και θέσεις εργασίας που μπορεί να διεκδικηθεί σε κινηματικό και θεσμικό επίπεδο.  Βασικό ζητούμενο για την πατριωτική αυτή λύση που αποτελεί και μέρος της συνολικής διεξόδου για τη χώρα, είναι η επιστροφή στη νομιμότητα.  Αλληλέγγυα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην παρανομία, τα σκάνδαλα διασπάθισης δημόσιων αγαθών και την εξαθλίωση του λαού, ΑΝΑΤΡΟΠΗ της σημερινής πολιτικής εξουσίας για απομάκρυνση των φαύλων από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και ΑΝΟΡΘΩΣΗ εκ βάθρων της χώρας και της κοινωνίας από μια νέα φερέγγυα πολιτική εξουσία.  Χωρίς τετελεσμένα και ανοχές...

(Μέρος δεύτερο) 

1.      Το οικονομικό σκάνδαλο και οι προεκτάσεις του. 
Το θέμα -εκτός από ανθρωπινο-υπαρξιακό όπως θα φανεί παρακάτω- είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και άμεσα συνδεδεμένο με τις επιταγές της τρόικα και την εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική, δηλαδή την άνευ όρων εκχώρηση δημόσιας περιουσίας και φυσικών πόρων στα πλαίσια μιας επίπλαστης ανάπτυξης.  Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και για απεμπόληση κάθε σχεδιασμού για εθνικά βιώσιμη ανάπτυξη.  Επί πλέον αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του «πως φτάσαμε ως εδώ» με τα ευτελή τιμήματα και τις δωρεάν εκχωρήσεις προς τους διαπλεκόμενους-κρατικοδίαιτους «εθνικούς εργολάβους» από ένα φαύλο δημόσιο που ποτέ δεν θέλησε να υπερασπιστεί και να αξιοποιήσει την περιουσία του γιατί ποτέ δεν την είδε σαν περιουσία των εργαζόμενων και των φορολογουμένων πολιτών του.  Αποτελεί χαρακτηριστικό γεγονός της εκδοχής Πάγκαλου ότι «τα έφαγαν μαζί», αφού αυτά ακριβώς τα «μαζι-φαγωμένα» πληρώνει σήμερα η πτωχευμένη ελληνική κοινωνία.  Για τον κυρίαρχο ρόλο του Χρήστου Πάχτα στην υπόθεση αυτή -που σημερα βρήκε σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ το δήμο Αριστοτέλη- τα ντοκουμέντα είναι αδιάψευστα και καταιγιστικά.  Αν σήμερα για παράδειγμα η ΔΕΗ ξεπουλιόταν (σκανδαλωδώς, και για την τιμή αυτή καθ’ αυτή αλλά και για την απώλεια μιας κερδοφόρας επιχείρησης με υποδομές και προοπτική ανάπτυξης) με τη χρηματιστηριακή της αξία των €2,5 δις (πραγματική €35 δις), τούτος ο πλούτος εκχωρήθηκε (μαζί με τη γη) με μηδενικό τίμημα και ας αξίζει €20 δις και ας έχει σήμερα χρηματιστηριακή αξία €3 δις.  Η υπογραφή στην Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) έπεσε εσπευσμένα από τον δοκιμασμένο υπογραφέα των μνημονίων Παπακωνσταντίνου -γι’ αυτό εξάλλου τοποθετήθηκε στο πόστο του υπουργού ΠΕ.Κ.Α.- κατ’ εντολή των υπαλλήλων της τρόικα γιατί τα υποτιθέμενα έσοδα του δημοσίου θα έμπαιναν στο Ταμείο Αξιοποίησης (εκ των υστέρων ανακαλύφθηκε ότι τα έσοδα αυτά είναι μηδενικά).  Δεν έφτανε αυτό, και το ελληνικό δημόσιο -λέμε τώρα- αρνείται (!!) να εισπράξει από τον Μπόμπολα τα €15,4 εκ. που επιδίκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και παραπέμπεται για το λόγο αυτό από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.  Οι παραπάνω ενδείξεις της διαπλοκής δεν έχουν μόνο ονοματεπώνυμο αλλά και βοούν από μόνες τους αν και αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.  Οι παροχές δημόσιας περιουσίας με δημόσια ζημία σε οικονομικά συμφέροντα (υπό καθεστώς κοινωνικών περικοπών, π.χ. ΑΤΕ Bank και ΤΤ), είναι τα σημερινά ισοδύναμα του διαχρονικού σκανδάλου «ζημιογόνος εκχώρηση αντί κερδοφόρος αξιοποίηση δημόσιου πλούτου».  Χαρακτηριστικό για όλες τις περιπτώσεις εκχώρησης -των λαθρο-μεταλλείων μη εξαιρουμένων- είναι ότι παντού προηγήθηκε της εκποίησης η οικονομική απαξίωση (π.χ. ΔΕΗ-χαράτσι-μη είσπραξη χρεών, ΑΤΕ-μη επανακεφαλαιοποίηση-σπάσιμο καλή-κακή, ΤΤ-Υπ.Οικ: δεν είναι βιώσιμο, κλπ) ώστε το δημόσιο να έχει άλλοθι για τη μη (οικονομική) απαίτηση από τους αποδέκτες (τα κρατικοδίαιτα λαμόγια) μετά τη χαρισματική πράξη:  Αυτό λέγεται διαπλοκή με καταδολίευση. 

Στην περίπτωση των Λαθρο-Μεταλλείων Χρυσού Χαλκιδικής η καταδολίευση ξεκίνησε από τον υφυπουργό Χρήστο Πάχτα με το  επιχείρημα (ξένο προς οποιαδήποτε διεθνή πρακτική) ότι «τα μέταλλα πριν εξέλθουν από το κοίτασμα έχουν μηδενική αξία» και ότι «η γη είναι χρήσιμη μόνο για τα μέταλλα που περιέχει».  Το παγόβουνο είναι μεγάλο και πολυδιάστατο όπως θα φανεί παρακάτω.  Επειδή τα οικονομικά μεγέθη είναι τεράστια («είναι πολλά τα λεφτά» όπως λέει ο λαός) είναι εύλογο να είναι τεράστιες και οι παρενέργειες σε όλα τα επίπεδα.  Το παράνομο κράτος εν κράτει Eldorado/Μπόμπολα/Πάχτα για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικά παρακάτω, έχει ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. 

(Μέρος τρίτο) 

Το περιβαλλοντικό έγκλημα:  κίνδυνος και για την ανθρώπινη ύπαρξη. 

    Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) που κατατέθηκε από την «Ελληνικός Χρυσός» αποτελεί κομβικό σημείο για τον λόγο ότι αυτή στήθηκε κίβδηλα με παραποίηση και απόκρυψη επιστημονικών στοιχείων και με ανυπόστατες, ατεκμηρίωτες και έως ψευδείς παραδοχές και αιτιάσεις -από τους επί πληρωμή ανθρώπους της εταιρείας που τη συνέταξαν- όσον αφορά στις επιπτώσεις στο περιβάλλον, στον άνθρωπο και στους φυσικούς πόρους.  Παράλληλα παραβιάστηκε κατάφωρα η ελληνική και κοινοτική περιβαλλοντική νομοθεσία.  Το γεγονός αυτό στηρίζεται ακλόνητα από τα εξής τρία (μη) συμβάντα:  α) Ποτέ δεν διεξήχθη δημόσια διαβούλευση ιδίως στην ευρύτερη περιοχή της επέμβασης ώστε να ακουστούν και να καταγραφούν επίσημα οι αντίθετες απόψεις, παρά μόνο ένας (παράνομα) εσπευσμένος, προσχηματικός και με face control (κατά τα άλλα ανοικτών θυρών) «διάλογος» από ανθρώπους του κύκλου της εταιρείας στους οποίους είχε δοθεί εκ των προτέρων και η σχετική «γραμμή».  β) Ποτέ δεν ζητήθηκε η γνωμάτευση ανεξάρτητων φορέων και επιστημόνων για το θέμα και όσοι πρωτόβουλα εξέφρασαν γνώμη (ΑΠΘ, ΤΕΕ/ΤΚΜ, Γεωπονική Σχολή ΑΠΘ, Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων ΤΕΙΘ, Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, πλήθος μεμονωμένων καθηγητών και επιστημόνων κλπ) όλοι ανέδειξαν τους ανυπόστατους ισχυρισμούς της ΜΠΕ.  Δηλαδή οι υπογράφοντες την ΑΕΠΟ υπουργοί-ανδρείκελα θεώρησαν σαν αληθείς όλους τους ανυπόστατους και ψευδείς ισχυρισμούς των έμμισθων ανθρώπων της εταιρείας, και σαν ανύπαρκτους τους ισχυρισμούς όλης (!!) της υπόλοιπης επιστημονικής κοινότητας, κατά το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει».  γ) Ποτέ δεν ζητήθηκε η γνώμη παραγωγικών φορέων της περιοχής και όσοι από αυτούς εκφράστηκαν πρωτόβουλα εκ των υστέρων, διατύπωσαν τουλάχιστον την ανησυχία τους για το μέλλον των δραστηριοτήτων τους (ξενοδόχοι, μελισσοτρόφοι, υλοτόμοι, κτηνοτρόφοι, αλιείς κλπ). 

   Για να γίνουν τα παραπάνω, είχε ήδη ανοίξει η όρεξη της εταιρείας με απαλλαγή της (πάλι από τον Χρήστο Πάχτα) από ευθύνες για περιβαλλοντικές βλάβες και «κάνοντας τα στραβά μάτια» στην κατά συρροή αθέτηση των όρων στις υπάρχουσες δραστηριότητες (οι εκθέσεις των επιθεωρητών περιβάλλοντος έβγαιναν σε μορφή…non paper χωρίς καμια συνέπεια).  Η εταιρεία διέκρινε ότι είχε δημιουργήσει ένα κύκλωμα δικών της ανθρώπων στη δημόσια διοίκηση που θα της έκαναν όλα τα χατήρια ακόμα και την αποδοχή των ψευδών και ατεκμηρίωτων συμπερασμάτων της ΜΠΕ.  Το εάν οι άνθρωποι του κυκλώματος αυτού ήταν και είναι «με το αζημίωτο» ή όχι (βλέπε ισοδύναμο Siemens), αυτό είναι θέμα δικαστικής και κοινοβουλευτικής έρευνας.   Γίνεται προφανές ότι τα κυκλώματα και οι άνθρωποι της εταιρείας (του Χρήστου Πάχτα και του Υ.ΠΕ.Κ.Α. περιλαμβανομένων) έστησαν μια πλεκτάνη ώστε να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη και να περάσουν εν κρυπτώ τους ανυπόστατους ισχυρισμούς τους σαν αληθινούς.  Εκτός από του όρους «μαϊμού», έγιναν επιπλέον αποδεκτοί και «όροι» του τύπου «ήξεις αφήξεις», δηλαδή ό,τι και να πράξει η εταιρεία στο τέλος θα δικαιωθεί ακόμα και για οφθαλμοφανείς καταστροφές που θα είναι δήθεν τυχαίες αφού οι «όροι» τηρήθηκαν.  Ακόμα και τη Φινλανδία -όχι όμως την Τουρκία- έφεραν ως παράδειγμα περιβαλλοντικής συμμόρφωσης που φυσικά καμία σχέση δεν έχει η σχεδόν ακατοίκητη, με άφθονα νερά και παγωμένη Αρκτική με την πυκνοκατοικημένη, λείψυδρη και θερμή Χαλκιδική.  Έτσι η υπογραφείσα Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) μπορεί να χαρακτηριστεί σαν Απόφαση Έγκρισης άνευ Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕαΠΟ) ή καλύτερα Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων Καταστροφής (ΑΕΠΟΚ). 

   Χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου ανυπόστατοι, ψευδείς και ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί της εταιρείας έγιναν αποδεκτοί στα τυφλά -αν και καταρρίφθηκαν με επιστημονική τεκμηρίωση από ανεξάρτητους επιστημονικούς φορείς και επιστήμονες- παρουσιάζονται στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ που ακολουθεί όπου και αναλύεται εν είδει παραδείγματος η πρώτη περίπτωση (τα σχετικά ντοκουμέντα είναι εύκολα διαθέσιμα σε όποιον θάθελε να τα μελετήσει).  Με δυο λόγια, γη, νερό, δάση, θάλασσα, αέρας γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό ενός τεράστιου κλοπιμαίου κέρδους και στο όνομα κάποιων δήθεν «όρων» που εφόσον τηρηθούν -λένε- δεν θα συμβεί τελικά τίποτα το τραγικό.  Μόνο που οι όροι αφορούν στις ενέργειες και όχι στις συνέπειες -που είναι και το τελικό ζητούμενο και για τις οποίες έχει δοθεί στην εταιρεία απαλλακτικό εκ των προτέρων αφού έγινε δεκτό χωρίς δεύτερη σκέψη το τελικό συμπέρασμα ότι «η περιοχή θα παραδοθεί σε κατάσταση καλύτερη από τη σημερινή».  Κυριολεκτικά το θέμα αντιμετωπίστηκε σαν να επρόκειτο για το στήσιμο μιας παιδικής χαράς σε ένα χωριό. 

      Εύκολα συμπεραίνεται ότι η κατάχρηση του δημόσιου πλούτου και το περιβαλλοντικό έγκλημα -αν τελικά υλοποιηθεί η «επένδυση»- θα έχουν στο μέλλον σαν άλλοθι την πιστή εφαρμογή των δήθεν όρων της ΜΠΕ και της ΑΕΠΟ(Κ).  Αν γίνουν επιπλέον αυθαιρεσίες και παραβιάσεις των «όρων» -όπως είθισται από εταιρείες του είδους και από αλωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς σαν τον ελληνικό- τότε θα πρόκειται για περιβαλλοντικό και αναπτυξιακό ανοσιούργημα, ένα δράμα με αποτρόπαιο τέλος και ένα δρόμο χωρίς επιστροφή για την περιοχή, πλην όμως με αίσιο τέλος για τη λαφυραγώγηση της χώρας από μια πολυεθνική εταιρεία στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης και μερικών πρόσκαιρων και κακοαμοιβόμενων θέσεων εργασίας.  Τελικά η μόνη διαφορά ανάμεσα στην «επένδυση» αυτή και μια αντίστοιχη στην Αφρική (ή σε άλλο σημείο του τρίτου κόσμου) είναι ότι εκεί δεν βάζουν εξαρχής όρους ενώ εδώ μας επέβαλαν ψεύτικους όρους.  Το αποτέλεσμα θα είναι ένα και το αυτό.  Εξάλλου η αφρικανοποίηση και η τριτοκοσμικοποίηση της χώρας είναι σημεία των καιρών και επιδίωξη της τρόικα και των «ελλήνων» νενέκων της. 

      Χαρακτηριστικό της όλης ιστορίας είναι ότι σχεδόν όλοι όσοι από το δημόσιο βίο της χώρας εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή γνώριζαν ότι συναποφάσιζαν στην τέλεση ενός εγκλήματος, δηλαδή οι αποφάσεις και οι υπογραφές τους ενέχουν δόλο.  Οι ίδιοι φυσικά άνθρωποι -όπως το συνηθίζουν- επένδυσαν πολλές φορές τις αποφάσεις και τις υπογραφές τους με πατριωτικές κορώνες περί εθνικής σωτηρίας μόνο και μόνο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των πολιτών, κυρίως των ιθαγενών.  Αν μεταξύ αυτών υπήρχαν κάποιοι που -λόγω πτωχού μυαλού- δεν αντιλήφθηκαν το έγκλημα τότε είναι λυπηρό που βρέθηκαν στο δημόσιο βίο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαλλάσονται από ευθύνες.  Γιατί ευθύνες πρέπει να αποδοθούν, και θα αποδοθούν. 

 

 (Μέρος τέταρτο)

 

1.      Η αντι-αναπτυξιακή φούσκα και τα πράσινα άλογα.        

Μερικές αδιαφιλονίκητες αλήθειες τείνουν σήμερα να προσπερνιούνται απαρατήρητες μέσα στη δίνη της νέας τάξης πραγμάτων και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής κρίσης.  Ο κοινωνικός ορυμαγδός που έχουν επιφέρει τα μνημόνια στη χώρα με την άκρατη λιτότητα, την ανεργία και την κατακρήμνιση των εργασιακών σχέσεων βοηθά ακόμα περισσότερο στην κατεύθυνση αυτή.  Οι αλήθειες ίσως να είναι πολυτέλεια, το οποιοδήποτε όμως μεροκάματο είναι σήμερα ανάγκη επιβίωσης.  Αυτό το γεγονός εκμεταλλεύονται σήμερα οι επίδοξοι χρυσοθήρες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (με προεξάρχοντα τον Χρήστο Πάχτα) που με τις επίπλαστες υποσχέσεις τους λειτουργούν σαν ψευδοπροφήτες του παραδείσου ενώ έχουν προδιαγράψει το δρόμο προς την κόλαση προσφέροντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.  Αναμφίβολα οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα έχει επίδραση στο περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους.  Αδιαμφισβήτητα -πάλι- το περιβάλλον και οι φυσικοί πόροι αποτελούν -και θάπρεπε αποκλειστικά να αποτελούν- πηγή ζωής και βιοπορισμού για τον άνθρωπο.  Για να γίνει η επίδραση αυτή αρνητική έως καταστροφική εξαρτάται από το βαθμό της αναστρεψιμότητας των βλαβών που υφίστανται ώστε οι πόροι και το φυσικό κεφάλαιο να σπαταλώνται αλόγιστα παρά να ανανεώνονται.  Στη πρώτη περίπτωση η ζωή μετρέπεται ακόμα και σε θάνατο και ο βιοπορισμός σε αθέμιτο κέρδος που υποθηκεύει και τις επερχόμενες γενιές.  Ακριβώς στο σημείο αυτό κρύβεται μια ακόμα σοβαρή πολιτική διάσταση του προβλήματος, δηλαδή η πολιτική συνεκτίμηση ανάμεσα στο προσδοκώμενο οικονομικό/κοινωνικό όφελος και την αειφορία των περιβαλλοντικών πόρων ώστε η δραστηριότητα να χαρακτηριστεί σαν επένδυση.  Δυστυχώς στην περίπτωση που εξετάζουμε όχι μόνο δεν έγινε τέτοια συνεκτίμηση αλλά το οικονομικό όφελος βρίσκεται ετεροβαρώς υπέρ μιας εταιρείας με αμφιλεγόμενο παρελθόν και οι ζημίες -πάλι ετεροβαρώς- εναντίον των φυσικών πόρων και της κοινωνίας. 

Ιδού λοιπόν μερικές από τις παραμέτρους που δεν συνεκτιμήθηκαν: 

    Οι (επιπλέον) 800 - πρόσκαιρες και κακοαμοιβόμενες θέσεις εργασίας-δουλείας που προβλέπονται από τη ΜΠΕ σε ορίζοντα 10 ετών και που θα βρίσκονται διαρκώς υπό την απειλή του φτηνού «ξένου» δυναμικού και της κατάρας του αιώνα -του καρκίνου, όπως παλαιότερα με την πνευμονοκονίαση- είναι σταγόνα στο ωκεανό σε σχέση με τα αναμενόμενα κέρδη των €15 (!!) δις.  Είναι αμελητέες μπροστά στις 5000 (!!) θέσεις εργασίας που έταξε σε προσωπικό επίπεδο -προεκλογικά και προ ΜΠΕ- ο ατζέντης των χρυσοθήρων Χρήστος Πάχτας.  Αν η εταιρεία δεν υποβάθμιζε σκόπιμα τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και είχε πράγματι σαν σκοπό της να τηρήσει όρους αειφορίας του φυσικού κεφαλαίου με περιορισμό της κερδοφορίας της, τότε οι θέσεις που θα προβλέπονταν μόνο για αποκατάσταση των περιβαλλοντικών βλαβών θάπρεπε να είναι πολλαπλάσιες.  Στις σημερινές συνθήκες, αυτές ακριβώς οι θέσεις εργασίας είναι το δόλωμα στους ανυποψίαστους κατοίκους της περιοχής -και όχι μόνο- για τη μεγαλύτερη λεηλασία ανθρώπινου και φυσικού κεφαλαίου που έγινε μεταπολεμικά στη χώρα.  Πρόκειται κυριολεκτικά για «πολύ φασαρία για το τίποτα» αν αναλογιστεί κανείς το πόσες θέσεις εργασίας δεν δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τη σκόπιμη αναπτυξιακή υποβάθμιση της περιοχής με τα «έργα» βιτρίνας του πάλαι ποτέ «Χαλκιδικάρχη» Χρήστου Πάχτα.  Εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να προκύψουν και σε σύντομο μάλιστα χρονικό διάστημα από μια σωστή ιεράρχηση και «επιδότηση» των εγκαταλελειμένων -προς χάριν της μεταλλίας- δραστηριοτήτων που απορρέουν από τα φυσικά και ανθρωπογενή πλεονεκτήματα της περιοχής.  Και επειδή «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», ας αναφερθεί ότι οι πρώτες θέσεις «εργασίας» που προσφέρθηκαν από την εταιρεία ήταν σε κάποιους «μπουχτισμένους» από υποσχέσεις συμπολίτες με ρόλο μεταξύ σεκιούριτι και θαμώνα καντίνας -και με αμοιβή βούλγαρου ανειδίκευτου- που θα «φύλαγαν» το βουνό της εταιρείας -που ποτέ δεν έγινε δικό της- από τους υποτιθέμενους κακούς «αντιδρώντες». 

    Οι ακίνητες περιουσίες των κατοίκων της περιοχής εκτός του ό,τι απαξιώνονται οριστικά και αμετάκλητα (δηλαδή θα έχουν αμελητέα αξία μετά από λίγα χρόνια) μέσα σε ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον, κάποιες από αυτές γίνονται και ιδιοκτησία της σωτήριας εταιρείας έναντι κανενός τιμήματος με βάση το νόμο περί μεταλλειοκτησίας. 

      Επειδή κάθε άλλη δραστηριότητα θεωρείται* ότι παρεμποδίζει την κύρια δραστηριότητα της χρυσοθηρίας, αλλά και λόγω της αλλαγής των χρήσεων γης, δεν ενθαρρύνονται ούτε δημιουργούνται νέες δραστηριότητες που στηρίζονται στα φυσικά πλεονεκτήματα της περιοχής (τουριστικές, αγροτικές, κτηνοτροφικές μονάδες κλπ).  Οι υπάρχουσες αντίστοιχες δραστηριότητες θα φθίνουν αναγκαστικά από την τραγική υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την απώλεια φυσικών πόρων (λειψυδρία, κατεστραμμένα δάση, ερημοποίηση, ρυπασμένα νερά, αέρας, έδαφος, θάλασσα).  Αυτά συνεπάγονται την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας στο εγγύς μέλλον.  Ειδικά ο τουρισμός θα πάψει να είναι η βαριά βιομηχανία της Χαλκιδικής και τη θέση της θα την έχει πάρει η τοξική και ρυπογόνος (διαβαλκανική) μεταλλουργία. 

*Είναι χαρακτηριστικό ότι το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί (δηλ. οι άλλες δραστηριότητες)» το έβαλε για πρώτη φορά δημόσια η πλευρά των χρυσοθήρων δια στόματος του γενικού διευθυντού της «Ελληνικός Χρυσός». 

v     Ας κάνουμε την πιο ευνοϊκή απλούστευση, ότι δηλαδή οι κάτοικοι της περιοχής και οι πολίτες όλης της χώρας δεν έχουν «πάρει χαμπάρι» τι «παίζεται» με την υπόθεση αυτή και ότι μένουν σιωπηλοί και αδρανείς και δεν διεκδικούν τη ζωή και το μέλλον τους.  Ακόμα ότι η εταιρεία μαζί με τους πολιτικούς συνεργούς της θα τηρήσουν κατά γράμμα ό,τι συνυπέγραψαν και συναποφάσισαν.  Τότε οι κάτοικοι θα ξυπνήσουν μια μέρα (μετά από 10-15 χρόνια το πολύ) και θα αντικρύσουν το νέο τοπίο:  τον κρανίου τόπο.  Μόνο και μόνο για το λόγο ότι αυτά που υπογράφηκαν είναι αίολα και ανυπόστατα και οι υποσχέσεις που δόθηκαν είναι ψεύτικες.   Κάθε προοπτική ανάπτυξης θα έχει κάνει φτερά μαζί με έναν αμύθητο πλούτο και οι στρατιές των ανέργων θα οδεύουν ποιος ξέρει προς τα που (άνεργοι θα είναι και οι απασχολούμενοι στην εταιρεία, άνεργοι και όσοι ασχολούνται με άλλες δραστηριότητες).  Η περιοχή θα είναι μια χέρσα γη που της αφαιρέθηκε η ικμάδα της μέσα από μια εντατική μονοκαλλιέργεια και έξω από τη φέρουσα ικανότητά της...

      Τα περιβόητα -και αόρατα- αντισταθμιστικά οφέλη προς την τοπική κοινωνία (μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης) αποτελούν τελικά μια παγίδα με δόλωμα κοκαλάκια για τα τοπικά κατοικίδια.  Κατ’ αρχήν η τοπική αυτοδιοίκηση όχι μονο δεν πρέπει να υποκύψει στον όρο «αντισταθμιστικά» γιατί αυτά δεν αντισταθμίζουν τίποτα άλλο παρά τις ζημίες στο περιβάλλον (που στην περίπτωση δεν αντισταθμίζονται με κανένα τίμημα) αλλά οφείλει να έχει ουσιαστικό μερίδιο στα κέρδη της δραστηριότητας -αφού φυσικά πρώτα διασφαλίσει τους όρους της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας.  Δεν συνέβη τίποτα από τα δυο.  Η ουσία είναι πως στην ΑΕΠΟ(Κ) όντως διασφαλίζονται αντισταθμιστικά οφέλη προς τον τοπικό δήμο υπό μορφή...μπάζων (θα διατίθενται στο δήμο τα περισσεύματα των εργασιών εκσκαφής για επίστρωση δρόμων κλπ !!!).  Και επειδή η δημοτική αρχή καλλιέργησε ψευδώς άλλες προσδοκίες στους πολίτες επαιτεί τώρα από την εταιρεία κάποιες χορηγίες σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και...πετρέλαιο θέρμανσης για τους δημοτικούς χώρους (και εις ανώτερα!). 

     Το - ομολογουμένως- εύπεπτο, όπως και για τις θέσεις εργασίας, παραμύθι για έσοδα του δημοσίου από φορολόγηση των κερδών της εταιρείας το αποδέχτηκαν ακόμα και οι δικαστές του ΣτΕ στο τελευταίο σκεπτικό τους για τη συνέχιση της αποψίλωσης του αρχέγονου δάσους στον Κάκαβο (το υδροφόρο βουνό όπου θα γίνει η πρώτη και μικρότερη -διαμέτρου 1,5 km (!)- τύπου ανοιχτού πηγαδιού εξόρυξη στην περιοχή).  Να ποια είναι όμως η αλήθεια.  Κατ’ αρχήν τα έσοδα από φορολόγηση κερδών θα είναι τα μοναδικά που θα έχει το ελληνικό δημόσιο αφού «τα κατάφερε» να κάνει τα μεταλλεία ιδιωτικά και να μην έχει ούτε δικαιώματα ούτε μισθώματα.  Τα δικαιώματα και τα μισθώματα θα ήταν εύκολη υπόθεση είσπραξης εσόδων, πολλαπλάσιων από τους φόρους ακόμα και αν αυτοί εισπράττονταν στο ακέραιο (θα φανεί παρακάτω ότι αυτό είναι όνειρο θερινής νυκτός).  Είναι κοινό μυστικό και κάτι σαν άγραφος παγκόσμιος νόμος, οι γίγαντες της εξορυκτικής βιομηχανίας να εξαφανίζουν τα κέρδη μέσα από φορολογικούς παραδείσους και μέσα από μυστικές δικαιοδοσίες των θυγατρικών εταιρειών, όπως το Delaware των ΗΠΑ και η Ολλανδία χωρίς να παραβιάζουν κανένα νόμο (!).  Αυτό συμβαίνει γιατί οι εταιρείες δεν είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν όλα τους τα έσοδα, κόστη, κέρδη, φόρους και τις ποσότητες των φυσικών πόρων που χρησιμοποίησαν ή απέκτησαν, για κάθε χρονιά και για κάθε χώρα όπου δραστηριοποιούνται και άρα είναι αδύνατο αυτά να συγκριθούν με τη συμφωνία που έγινε στην κάθε χώρα.  Τα κέρδη διοχετεύονται μέσα από εταιρείες-διαύλους που εδρεύουν στους φορολογικούς παραδείσους και μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες.  ΟΛΕΣ οι μεταλλευτικές εταιρείες που πέρασαν από τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, είχαν την ιδιοκτησία μέσω κάποιας Ολλανδικής εταιρείας -το ίδιο και η Eldorado Gold- και πλήρωσαν ελάχιστους έως μηδενικούς φόρους.  Αυτά τα γνωρίζουν οι φωστήρες των υπουργείων.  Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρουν φορολογητέα ύλη.  Πρώτον γιατί δεν έχουν σκοπό να τα «βάλουν» με τον άγραφο νόμο και τον δαίδαλο της φοροαποφυγής αφού αυτά έχουν συμφωνηθεί σαν άβατα στο ντηλ που έκαναν.  Όπως ακριβώς συμβαίνει με το άβατο των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών.  Δεύτερον γιατί ακόμα και να ήθελαν να δείξουν υπερβάλλοντα ζήλο και να βρούν φορολογητέα ύλη, έχει αποδειχθεί ακλόνητα -και με τα πράγματα να πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο- ότι δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τη φοροαποφυγή από (τυχαίο παράδειγμα) έναν σουβλατζή, θα τη συλλάβουν από έναν παγκόσμιο κολοσσό που δεν θέλει να πληρώσει φόρο; 

 

(Μέρος πέμπτο) 

 1.      Άβατο και αθέατο, το «χρυσό» παρακράτος βρίσκεται ήδη στα σκαριά.  

Η εταιρεία έχει ήδη πάρει απ’ τους αρχιερείς της διαπλοκής στα υπουργεία πράσινο φως και κάλυψη για μελλοντικές αυθαιρεσίες και καταπατήσεις που θα φαίνονται όμως σαν «νόμιμες».  Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, κι όμως είναι αληθινό.  Η βουλιμία των εταιρειών εξόρυξης για εύκολο κέρδος και για μυστικότητα στις δραστηριότητες είναι παγκόσμια γνωστή.  Όσο λιγότεροι στα πόδια τους, όσο περισσότερο αθέατοι, τόσο πιο εύκολα γίνεται η βρόμικη δουλειά.  Η περίπτωση των Σκουριών δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό.  Χημικά, σφαίρες, συρματοπλέγματα τύπου Ιράκ, κουκουλοφόροι σεκιουριτάδες και ό,τι άλλο δεν μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους δίνουν μια πρόγευση των μέσων του νέου απόλυτου κράτους (παρακράτους) ώστε να κρατηθεί άβατο και αθέατο -ακόμα και σε απόσταση από τον δημόσιο χώρο που το περιβάλλει.  Γιατί αθέατο;  Γιατί η παρανομία πρέπει μεν να γίνεται αλλά να μην σκανδαλίζει κιόλας τους θεατές.  Και πράγματι εκεί μέσα πρόκειται να γίνει (ήδη άρχισε) όργιο παρανομίας -πολύ μεγαλύτερο από όσο έγινε μέχρι στιγμής στα προεόρτια- με τις ευλογίες των υπογραφών υπουργών-ανδρείκελων.  Αν μιλούσαμε πριν για όρους ανύπαρκτους, «μαϊμούδες», ψευδείς, «ήξεις, αφήξεις» κλπ, αν μιλούσαμε για αυθαιρεσίες και παραβιάσεις των «όρων» με τη συνδρομή και τα στραβά μάτια του ελληνικού κράτους, τώρα μιλάμε για την καταπάτηση κάθε έννοιας κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, μιλάμε για το κράτος «ξέφραγο αμπέλι» από τα ρετιρέ του -κρατικής προέλευσης- πλούτου.  Σύμφωνα με την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων Καταστροφής (ΑΕΠΟΚ) για οποιαδήποτε τροποποίηση, επέκταση, έρευνα, νέα μεταλλευτική δραστηριότητα, στο μέλλον δεν θα χρειάζεται νέα υποβολή και έγκριση περιβαλλοντικών όρων αν αυτή βρίσκεται μέσα στην παραχωρηθείσα μεταλλευτική έκταση των 320000 στρεμμάτων.  Με απλά λόγια αυτό σημαίνει «μπάστε σκύλοι αλέστε».  ‘’Σκάψτε όπου θέλετε, όπως θέλετε, όσο θέλετε, ξεχάστε τις γεωμετρίες εκσκαφής, βγάλτε ό,τι θέλετε, οδηγός σας η τιμή του χρυσού, κάνετε όσα πηγάδια θέλετε, όσο ανοιχτά θέλετε, όσο βαθιά θέλετε, αντλήστε, χύστε όσα νερά θέλετε, αποψιλώστε όσο δάσος θέλετε, ρίξτε όσα απόβλητα, όσα τοξικά θέλετε στο δάσος, κάντε όσες χαβούζες θέλετε, κάντε τη Χαλκιδική σουρωτήρι, αλλά για να τα κάνετε όλα αυτά πρέπει να μας υποβάλλετε μια αίτηση με συνημμένη υπεύθυνη δήλωση που να λέει ότι δεν θα βλάψετε το περιβάλλον, αλλιώς άδεια δεν έχει...’’.  Το απόλυτο κράτος ξεφτίλα, έρμαιο του κάθε μυζητικού παράσιτου που μπορεί να δημιουργήσει το δικό του παρακράτος όπου θα κάνει εξορύξεις με....υπεύθυνη δήλωση.  Ακολούθησε και η άρση με φωτογραφική διάταξη ενός «μικρού» εμποδίου:  Τώρα πλέον επιτρέπεται και δια νόμου η απόθεση βιομηχανικών αποβλήτων/λυμάτων εντός των δασών...(η προηγούμενη απαγόρευση έβλαπτε σοβαρά τον...Μπόμπολα).

Τώρα γίνεται πλέον κατανοητό γιατί οι χρυσοθήρες απέφυγαν να συντάξουν -με τα «στραβά μάτια» του Υ.Πε.Κ.Α., ενώ όφειλαν σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία- Στρατηγική Εκτίμηση Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για έργα με σοβαρή επίδραση στο περιβάλλον και για τα οποία προβλέπονται μεγάλες επεκτάσεις στο μέλλον.  Γιατί αν συνέτασαν και υπέβαλαν τέτοια μελέτη θα συνέβαιναν δυο κοσμοϊστορικά γεγονότα.  Το πρώτο θα ήταν ότι το ελληνικό κράτος θάπρεπε να μεταλλαχτεί από κράτος διαπλοκής σε ευνομούμενο κράτος (γεγονός φυσικά απευκταίο και για τα δυο σκέλη της διαπλοκής).  Το δεύτερο θα ήταν ότι θάπρεπε όλα τα σχέδια των χρυσοθήρων (φανερά και μυστικά), από τα τωρινά μέχρι τα πιο μακρόπνοα για την περιοχή, να αποτυπωθούν συνδυαστικά και με προέκταση το μέλλον, και τότε μοιραία θα αποκαλύπτονταν ότι η περιοχή δεν προορίζεται για ανάπτυξη αλλά για τοξικό σκουπιδότοπο και νεκροταφείο.  Ένα απέραντο πεδίο καταστροφικών και τοξικών δραστηριοτήτων από Ολυμπιάδα μέχρι Σκουριές, από Πιάβιτσα μέχρι Τσικάρα και από Στανό μέχρι Φισώκα. 

Τώρα γίνεται πλέον κατανοητό ότι αυτό το ιδιωτικό παρακράτος Eldorado/Μπόμπολα/Πάχτα είχαν σαν όραμά τους οι πολιτικοί συνεργοί των χρυσοθήρων όταν χάριζαν τα δις.  Το παράνομο και καταστροφικό αυτό κράτος το συντηρούν σήμερα οι έλληνες φορολογούμενοι πολίτες από το υστέρημα των κομμένων μισθών και συντάξεών τους που γεμίζουν τα κενά που άφησαν τα «μαζι-φαγωμένα» και η αδηφαγία των κρατικοδίαιτων μυζητικών παράσιτων που θέλουν να λέγονται σωτήρες του έθνους. 

Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση 

πηγή: http://enpoarneas.blogspot.gr/