Στης Μαδρίτης την ολόμαυρη ράχη...

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στο πρόσωπο

Μπορεί να 'ναι κι από αίμα

Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα

Παραφράζω τον ποιητή για να μεταφράσω την "πολιτισμένη Ευρώπη" απ την οποία δε λέμε να κρατήσουμε ούτε αποστάσεις.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στο πρόσωπο είναι από το μακρύ χέρι της "πολιτισμένης Ευρώπης".

Η "πολιτισμένη Ευρώπη" σημαδεύει με πλαστικές σφαίρες τους πολίτες της.
77 τραυματίες μετά την τεράστια διαδήλωση ενάντια στη μείωση κατά 63% της κρατικής επιχορήγησης στα λατομεία, η οποία βάζει σε κίνδυνο 30.000 θέσεις εργασίας.

Απ' το να 'μαι μέρος αυτής της "πολιτισμένης Ευρώπης", προτιμώ να... "απομονωθώ"!

Αυτή είναι η Ευρώπη των βαρβάρων.

Η Ισπανία είχε κατακτηθεί κάποτε από Βησιγότθους.

Σήμερα την έχουν πάλι υπό την κατοχή τους.

Αυτά είναι τα όπλα τους.

Αυτά είναι τα λερωμένα χέρια τους.

Αυτή είναι η πολιτισμένη πλευρά της Ευρώπης.

Η Ευρώπη που αντιστέκεται.

Η Ευρώπη που παρελαύνει περήφανα στους δρόμους της Μαδρίτης, της Αθήνας, της Λισσαβώνας, της Ρώμης. 

Αυτά είναι τα καθαρά χέρια του λαού.

Μουτζουρωμένα απ' τη δουλειά, μα καθαρά απ' το δίκιο.

Αυτή είναι μια πλάτη χτυπημένη από πλαστική σφαίρα.

Γιατί πάντα οι κακοποιοί χτυπούσαν πισώπλατα.

Ισπανία και Ελλάδα

Τι τραγική ομοιότητα!

Κι αν είναι ίδια γκλοπ, είναι ίδια και τα πρόσωπα σε ανάταση.

Τα αγέρωχα βλέμματα.

Αν και από δυο διαφορετικές πλατείες, κοιτάζουν προς το ίδιο σημείο.

Στην Αξιοπρέπεια και την Ελευθερία.

Ένα τραγούδι λέει

"Which side are you on, boy?

Which side are you on?"

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους...

(Λεοντής, Ρίτσος, Ξυλούρης)

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.

Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

πηγή: τοίχο-τοίχο